19.05 – 17.06.2021
kuratorka: Jagna Domżalska
kuratorka: Jagna Domżalska
W dzień otwarcia wystawa czynna od 15:00 do 19:00.
Szlifowanie to siła normalizująca. Działa przez ujmowanie. Zmienia formę zewnętrzną obiektu (lub idei) o brudnej, ostrej lub niebezpiecznej formie. Otoczak to odłamek skały, wygładzony przez wodę, która go transportuje. Proces wzajemnego ścierania kamieni sprawia, że większe lub twardsze zostają oszlifowane, a mniejsze i bardziej kruche zanikają.
Otoczak dobrze leży w dłoni. Rzucony, gładko muska powierzchnię wody, a opływowy kształt sprawia, że w powietrzu trajektoria jego lotu jest precyzyjna. Inaczej rzuca się kamieniami nad jeziorem, a w innym celu w centrum miasta. Jak daleko od siebie są agresja i zabawa?
Otoczak jest de facto produktem przetworzonym. Gotowym narzędziem, które można traktować też jako półprodukt i poddać dalszej obróbce.
Galwanizacja to siła normalizująca, która działa przez dodawanie. Powłoka zabezpiecza formę obiektu, jednocześnie neutralizując instynkty użytkownika. Posrebrzony otoczak przypomina kule do gry w bule. Powstały we Francji termin “buliganizm” opisuje przypadki przemocy po i w trakcie gry w bule, wynikające z napięcia podczas gry, rywalizacji i właśnie narzędzia dobrze leżącego w dłoni. Istnieją przesłanki mówiące o grze w bule kulami armatnimi podczas przerw w walkach. Jak daleko od siebie są agresja i zabawa?
Kinga Bartniak poszukuje przestrzeni neutralnych, gradientowych, zachęcających do otwartej komunikacji. Działa dwojako. Najczęściej poprzez inicjowanie interakcji między ludźmi – generuje sytuację doświadczania. Równolegle jednak pracuje odwrotnie, sama doświadcza, realizując intymne performensy dokamerowe, bez przeznaczenia do ich prezentacji, którymi jednak dzieli się z publicznością na tej wystawie.
Praca Otoczak dobrze leży dłoni rozpracowuje napięcie między przyjemnością gry a momentem zbudzenia się agresji. Artystka dąży do uchwycenia momentu pomiędzy tymi stanami. Tytułowej pracy towarzyszą dwa wcześniejsze projekty Kingi Bartniak, poruszające się w podobnych obszarach. Wehikuł międzygatunkowy, to obiekt, który uwględnia, szanuje przestrzeń prywatną, a jednocześnie jest wobec niej agresywny. Działa myląco na zmysły. W pracy wideo o tym tytule artystka mierzy się z przekraczaniem granic. Podobnie w cielesnych Odlewach pozostałości po działalności człowieka - przytula ostre, metalowe odpady fabryczne, ruiny wieży widokowej czy głazy. Konfrontuje się z materią i jej kontekstem. W obu przypadkach obrazuje moment pomiędzy stanami. Interesuje ją chwila, w której pojawia się bodziec przeciągający na drugą stronę.
Projekt Idea oceanu natomiast odnosił się do zależności między ciałem, które wpada do oceanu a siłą, która je w nim kształtuje. Autorka stawia pytanie czy szlifowanie, jako normalizacja odbierająca większość cech charakterystycznych jest zjawiskiem pozytywnym czy destrukcyjnym? Czynniki zniekształcające światopogląd danej grupy mogą przemieniać naturalną potrzebę konkurencji w destrukcyjną agresję. Podobnie jak jest z agresją wywołaną tym jak dobrze kula do gry leży w dłoni i że może służyć nie tylko do zabawy.
Otoczak dobrze leży w dłoni, 2021, instalacja site-specific, obiekty znalezione, otoczaki
Otoczak dobrze leży w dłoni, 2021, wideo, 3', pętla
Wehikuł międzygatunkowy, 2019, mata tkana, trzcina
Wehikuł międzygatunkowy, 2019, wideo, 1' 1'', pętla
Idea oceanu, 2019, wideo, 42'', pętla
Odlewy, od 2019, wideo (zapis performensu dokamerowego)
Idea oceanu, 2019, obiekt: naczynie na wino (krater), gips, szlagmetal
Odlewy, od 2019, fotografia cyfrowa (zapis performensu dokamerowego)
Idea oceanu, 2019, obiekty znalezione (slajdy)
Kinga Bartniak - artystka-badaczka, urodzona 1995 roku we Wrocławiu. Absolwentka Grafiki na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, studiowała też na Vilnius Academy of Art oraz brała udział w projekcie na Academia di Belle Arti w Rzymie. W 2019 roku rozpoczęła doktorat o przestrzeni pomiędzy pracą, a czasem wolnym. Uczestniczyła w rezydencjach: intermedialnej WB - Roots Movement w Lutherstadt Wittenberg w Niemczech, Land Art w Sokolu, online Art House organizowanej przez Instytut Adama Mickiewicza oraz online w OPENHEIM. Obecnie przygotowuje się na rezydencję Sztuka dla Ziemi i Człowieka w Opolnie Zdroju, organizowanej przez Muzeum Współczesne we Wrocławiu. Współpracowała z Instytutem Adama Mickiewicza, OPENHEIM, MWW, Pracownią Otwartą we Wrocławiu i Galerią JEST.
Szlifowanie to siła normalizująca. Działa przez ujmowanie. Zmienia formę zewnętrzną obiektu (lub idei) o brudnej, ostrej lub niebezpiecznej formie. Otoczak to odłamek skały, wygładzony przez wodę, która go transportuje. Proces wzajemnego ścierania kamieni sprawia, że większe lub twardsze zostają oszlifowane, a mniejsze i bardziej kruche zanikają.
Otoczak dobrze leży w dłoni. Rzucony, gładko muska powierzchnię wody, a opływowy kształt sprawia, że w powietrzu trajektoria jego lotu jest precyzyjna. Inaczej rzuca się kamieniami nad jeziorem, a w innym celu w centrum miasta. Jak daleko od siebie są agresja i zabawa?
Otoczak jest de facto produktem przetworzonym. Gotowym narzędziem, które można traktować też jako półprodukt i poddać dalszej obróbce.
Galwanizacja to siła normalizująca, która działa przez dodawanie. Powłoka zabezpiecza formę obiektu, jednocześnie neutralizując instynkty użytkownika. Posrebrzony otoczak przypomina kule do gry w bule. Powstały we Francji termin “buliganizm” opisuje przypadki przemocy po i w trakcie gry w bule, wynikające z napięcia podczas gry, rywalizacji i właśnie narzędzia dobrze leżącego w dłoni. Istnieją przesłanki mówiące o grze w bule kulami armatnimi podczas przerw w walkach. Jak daleko od siebie są agresja i zabawa?
Kinga Bartniak poszukuje przestrzeni neutralnych, gradientowych, zachęcających do otwartej komunikacji. Działa dwojako. Najczęściej poprzez inicjowanie interakcji między ludźmi – generuje sytuację doświadczania. Równolegle jednak pracuje odwrotnie, sama doświadcza, realizując intymne performensy dokamerowe, bez przeznaczenia do ich prezentacji, którymi jednak dzieli się z publicznością na tej wystawie.
Praca Otoczak dobrze leży dłoni rozpracowuje napięcie między przyjemnością gry a momentem zbudzenia się agresji. Artystka dąży do uchwycenia momentu pomiędzy tymi stanami. Tytułowej pracy towarzyszą dwa wcześniejsze projekty Kingi Bartniak, poruszające się w podobnych obszarach. Wehikuł międzygatunkowy, to obiekt, który uwględnia, szanuje przestrzeń prywatną, a jednocześnie jest wobec niej agresywny. Działa myląco na zmysły. W pracy wideo o tym tytule artystka mierzy się z przekraczaniem granic. Podobnie w cielesnych Odlewach pozostałości po działalności człowieka - przytula ostre, metalowe odpady fabryczne, ruiny wieży widokowej czy głazy. Konfrontuje się z materią i jej kontekstem. W obu przypadkach obrazuje moment pomiędzy stanami. Interesuje ją chwila, w której pojawia się bodziec przeciągający na drugą stronę.
Projekt Idea oceanu natomiast odnosił się do zależności między ciałem, które wpada do oceanu a siłą, która je w nim kształtuje. Autorka stawia pytanie czy szlifowanie, jako normalizacja odbierająca większość cech charakterystycznych jest zjawiskiem pozytywnym czy destrukcyjnym? Czynniki zniekształcające światopogląd danej grupy mogą przemieniać naturalną potrzebę konkurencji w destrukcyjną agresję. Podobnie jak jest z agresją wywołaną tym jak dobrze kula do gry leży w dłoni i że może służyć nie tylko do zabawy.
Otoczak dobrze leży w dłoni, 2021, instalacja site-specific, obiekty znalezione, otoczaki
Otoczak dobrze leży w dłoni, 2021, wideo, 3', pętla
Wehikuł międzygatunkowy, 2019, mata tkana, trzcina
Wehikuł międzygatunkowy, 2019, wideo, 1' 1'', pętla
Idea oceanu, 2019, wideo, 42'', pętla
Odlewy, od 2019, wideo (zapis performensu dokamerowego)
Idea oceanu, 2019, obiekt: naczynie na wino (krater), gips, szlagmetal
Odlewy, od 2019, fotografia cyfrowa (zapis performensu dokamerowego)
Idea oceanu, 2019, obiekty znalezione (slajdy)
Kinga Bartniak - artystka-badaczka, urodzona 1995 roku we Wrocławiu. Absolwentka Grafiki na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, studiowała też na Vilnius Academy of Art oraz brała udział w projekcie na Academia di Belle Arti w Rzymie. W 2019 roku rozpoczęła doktorat o przestrzeni pomiędzy pracą, a czasem wolnym. Uczestniczyła w rezydencjach: intermedialnej WB - Roots Movement w Lutherstadt Wittenberg w Niemczech, Land Art w Sokolu, online Art House organizowanej przez Instytut Adama Mickiewicza oraz online w OPENHEIM. Obecnie przygotowuje się na rezydencję Sztuka dla Ziemi i Człowieka w Opolnie Zdroju, organizowanej przez Muzeum Współczesne we Wrocławiu. Współpracowała z Instytutem Adama Mickiewicza, OPENHEIM, MWW, Pracownią Otwartą we Wrocławiu i Galerią JEST.