Dla Armando Lulaja ewolucja archiwum we współczesnym dyskursie jest naznaczona jego przejściem od zwykłego źródła informacji do podniesienia go do rangi podmiotu. Ta zmiana zachęca nas do zbadania archiwum nie tylko jako repozytorium danych, ale także jako dynamicznego konstruktu zasługującego na ukierunkowane badania. Przez ten pryzmat, archiwum wyłania się jako miejsce dywagacji, w którym narracje przeplatają się, a warstwy znaczeń są ponownie odkrywane. Koncentrując się na archiwum jako podmiocie, próbujemy rozwikłać jego złożoność, zbadać jego nieodłączne stereotypy i dynamikę władzy funkcjonujące w jego granicach. Takie podejście rzuca wyzwanie tradycyjnemu rozumieniu praktyki archiwalnej i zachęca widza do ponownego rozważenia samego procesu archiwizacji, wspierając krytyczny dialog i nowe perspektywy poznawcze.

‍

Urodzony w Tiranie w Albanii Armando Lulaj (1980) jest autorem sztuk teatralnych, tekstów na temat terytorium ryzyka, autorem filmów i producentem obrazów konfliktów. Nie chce podporządkowywać się kontekstowi lokalnej przynależności – jest natomiast zorientowany na podkreślanie granicy między władzą ekonomiczną, fikcyjną demokracją i nierównościami społecznymi w kontekście globalnym.

W 2003 roku założył Centrum Sztuki Współczesnej ‘DebatikCenter’. W swoim obecnym kształcie DebatikCenter jest zgromadzeniem filmowców, naukowców, aktywistów, architektów, artystów, wyimaginowanych i rzeczywistych kolektywów, krytyków, kuratorów, dziennikarzy, tłumaczy itp., którzy starają się rzucić światło na sposoby funkcjonowania współczesnego społeczeństwa, ale także oferują niezbędne narzędzia do wyobrażenia sobie alternatywnych przyszłości i strategii oporu wobec status quo.

Prace Lulaja są częścią ważnych publicznych i prywatnych kolekcji sztuki. Wśród innych wystaw i festiwali filmowych znajdują się: Biennale w Pradze (2003; 2007), Biennale w Tiranie (2005), 4 Biennale w Göteborgu (2007); 8 Bałtyckie Biennale Sztuki Współczesnej. Szczecin, (2009); 6. Biennale w Berlinie (2010); 63. Międzynarodowy Festiwal Filmowy Berlinale (2013); Utopian Days. Total Museum of Contemporary Art, Korea Południowa (2014); Lost in Landscape. MART Museum, Rovereto (2014); 56. Biennale w Wenecji – pawilon albański, Wenecja (2015); Cinéma du reel Film Festival. Centre Pompidou, Paryż (2016); Wieloryb, który był łodzią podwodną. Ludwig Museum of Contemporary Art, Budapeszt (2016); RE.USE Scraps, Objects, Ecology in Contemporary Art. Muzeum S. Caterina, Treviso (2019); Bilbao. Galeria Artra, Mediolan (2020); South by Southwest-Siskel Film Center, Chicago (2020), etc.

‍